Om eerlijk te zijn hadden we het eerst over het werk van een collegadichteres die we beiden erg goed vinden maar net niet super. Ze schrijft mooie versjes die vooral op associaties en klanken samenhangen die ze dan ook nog eens goed voordraagt. Het enige dat we konden aanmerken over haar werk is dat het niet echt ontroert.
Als twee oude nostaligische zakken haalden we het gedicht 'Middagmaal' van Sarah Verheyen erbij, een gedicht dat alle hierbovenvermelde eigenschappen ook bevat maar ook nog eens weet te ontroeren en een heel verhaal vertelt aan de hand van één simpele scéne. Dit gedicht, trouwens geschreven toen ze 16 jaar was ofzo, is nog steeds een van mijn lievelingsgedichten.
Middagmaal
Uw handen blijven rusten
Op het houten tafelblad
Ge kijkt mij aan en staart naar buiten
Wendt uw blik en mompelt wat
Stilte.
Liefde van mijn leven, zo heb ik u graag
Zo lendig en lam
Ge eet van uwen boterham
Overstelpt met problemen
Geven en nemen
Van vier vruchtenconfituur
Uw blik op de muur sinds het uur
Dat ge mijn liefde krijgt
En ge slikt en ge zwijgt
En ik lach.
Melkchocoladehagelslag
Het is natuurlijk die laatste zin de het compleet maakt, die kinderlijk naïeve slotzin die heel de droevige scene die leuke wendig geeft. Maar heel het gedicht is bijzonder, het ritme, de speelse rijm de simpele beschrijvingen.
Ik hou van deze simpelheid. Ik hoef geen zware metaforen die niemand begrijpt en waar studenten letteren later nog hele thesissen over kunnen lullen. Ik hou van simpele poëzie die weet te ontroeren.
In mijn eigen werk probeer ik dit ook vaak, zelden met een goed resultaat maar ik doe pogingen die vaak niet meer dan pogingen blijven. Er zijn enkele gedichten die lezenswaardig zijn volgens die criteria maar veel zijn het er niet. 'Oostenrijkse Lunchpaketten', 'Brillen' en 'Vijverlijven' zijn enkele van de weinige voorbeelden die mijzelf nog weten te ontroeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten