Het eerste wat ik doe nadat ik ben opgestaan, is Facebook tjekken. Elke ochtend verwijder ik een facebookvriend. Ik speel een beetje god. Het is mijn hoogtepunt van de dag. Daarna gaat alles bergaf.
Eerst verwijderde ik mensen die ik niet echt kende, of profielen waarvan ik vermoedde dat ze vals waren, daarna verwijderde ik mensen die teveel zever op Facebook zetten. Met een status over wat je op restaurant eet, krijg je meteen een nominatie. Soms wou ik wel meerdere mensen verwijderen, maar ik doe er maar één per dag.
Omwille van het wegstemmen en de nominaties noemde ik het 'Expeditie Facebook'. Door een status van mij te liken krijg je een week immuniteit. Een leuke reactie levert je een maand onschendbaarheid op. Mijn ego wil ook wat.
Ik ben van duizend naar een dikke achthonderd vrienden gegaan en de irritante en onbekende mensen beginnen op te geraken dus nu ben ik begonnen aan de dichters. Ik heb de afgelopen jaren met zoveel dichters, die nog slechter waren dan ik en die dachten dat ze nog beter waren dan ik, op een podium gestaan dat het bijna apocalyptisch werd.
Neem nu (...), (...) of (...). Maar het kan nu erger: (...), met haar irritante stem of (...) met zijn stinkvoeten. Het toppunt blijft natuurlijk (...). Je vraagt je altijd af of hij zo slecht schrijft omwille van de drugs of dat hij drugs is beginnen gebruiken omdat hij zo slecht schrijft (in dit laatste geval zou ik er nog begrip voor hebben). Telkens ik nog maar één seconde denk aan drugs gebruiken, denk ik aan hem, waarop de angst om zelf zo overtuigend slecht te schrijven, me overvalt en ik die lijn coke toch maar gewoon wegnies. Ze zouden jongeren als drugspreventie een uur naar gedichten van hem moeten laten luisteren en niemand zou ooit die rotzooi nog aanraken.
Met het verwijderen van slechte dichters kan ik nog wel een dikke maand verder. Ik moet trouwens geen schrik hebben dat ze dit lezen, want ze lezen nooit iets van andere dichters. Dat is ook juist heel het probleem. Het is natuurlijk niet erg om slecht te zijn. Ik ben ook heel lang slecht geweest (en nu nog een heel veel beetje), maar ik heb wel altijd geprobeerd bij te leren van alle goede dichters die ik zag (gelukkig trad ik ook vaak met goede dichters op). Ik luisterde en keek aandacht om minder slecht te worden (en om al hun goede ideeën te stelen).
Slechte slechte dichters doen dat niet. Ze treden op en gaan daarna roken zonder oor te hebben voor de dichters na hen. Achteraf vragen ze wat je van hun optreden vond. Je liegt dat je vindt dat hij elke keer beter wordt.
Hoe lang ik het nog volhoud om elke dag iemand de ontvrienden weet ik niet. Ook de slechte dichters zullen na de vakantie wel op zijn. Wellicht gaan dan de ex-schoolgenoten systematisch uitgeschakeld worden. Al dat sentimenteel gezeik over vroeger is voor niemand goed. De babyfoto’s, nieuwbouwhuizen en Kempense bruiloften kunnen me ook gestolen worden.
