Op één meisje na, ik gok 12 jaar, ben ik de jongste in het café. Het meisje haar vader draagt een witte t-shirt met in zwarte letters 'I'm too sexy for my shirt' op. Tijdens mijn optreden moet het meisje hard lachen bij mijn gedicht 'Dingen die je ouders nooit hoort zeggen. Haar mama kijkt me kwaad aan.
Omdat het de bundelvoorstelling van een neo-beatnik is, besluit ik mijn rol 'Op de kast' nog eens te doen. Vanop een stoel sta ik met mijn hoofd tussen de geëmailleerde antieke pispotten.
In een hoek zit een man die sprekend op Ernest Claes lijkt. Hij is het denk ik niet, maar wanneer ik hoor dat het het oudste café van Eindhoven is, begin ik te twijfelen.
Het lijkt hier wel een zelfhulpgroep voor dichters. Iedereen steunt elkaar, hoe er ze er ook aan toe zijn. Het is heel mooi om te zien. Een man wenkt me, hij zegt: 'het is nog niet te laat, als je voor je dertigste stopt, kan je geest nog helemaal genezen.' Ik denk bij mezelf: 'Ik heb nog twee en halve maand.'
Derrel, de beste neo-beatnik van de lage landen, zijn nieuwe bundel blijkt een ikea-bundel te zijn. Je krijgt de blaadjes, de cover en de ringetjes in een enveloppe, maar je moet hem nog zelf in elkaar zetten.
Op de bus naar huis zie ik een poster hangen met het opschrift 'spirituele beurs hapert'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten