Mijn dode vrienden

Mijn dode vrienden

 

Tot ze mijn kop proberen te kapseizen
liggen mijn dode vrienden te rusten
achter in mijn hoofd

In de late namiddagnevel

slapen ze hun rokerige roes
hun ruggengraat binnenkantschedel

Om beurt waken ze met één oog open

Een verlaten veldhospitaal,
Wachtkamer voor het niets

Tot de paarse nacht struikelt,

ze steunend op elkaar proberen
Kreupel recht te kruipen,

Gooien ze zwarte confetti met een trage arm

Met scalpels in hun handen
Zwalpen ze tegen de kanten

Daar schrapen ze slierten grijze massa,

Rollen er zelfrolsigaretjes mee
Plakkerig bungelend aan koude lippen

Ze ademen wat wordt gemist

Tot ze niet meer kunnen zien
En klotsend tegen mijn schedel botsen

En mijn kop proberen te kapseizen

Maar nu nog niet, nu rusten
Mijn dode vrienden achter in mijn hoofd