Ik verblijf 72 uur in Kopenhagen. Mijn kamer is niet veel groter dan de tweepersoonsmatras waar ik op slaap. In een buitenwijk komt een zwerver naar me toe, hij vraagt geen geld, maar de gratis plastiek vork waarmee ik juiste een salade at. Ik geef hem ook mijn leeg flesje water. Om te weten hoe hip een juist een koffiebar is, moet je de macbooks tellen. Ik kijk 20 minuten naar een werk van Vilhelm Hammershoi. Ik schrijf veel brieven naar verloren liefdes. Ik zit elke avond in hetzelfde naamloos café, niemand weet hoe het heet. Er hangen geen uithangborden van bier en het lijkt altijd gesloten. Ik lees het nieuwe boek van Tjitske Jansen, het is een fragmentarisch verhaal over haar jeugd, maar ze slaagt er in niet sentimenteel te worden. In een cinema in het centrum kijk ik de nieuwe Roy Andersson. Mijn Zweeds is net voldoende om niet te verstaan of ik nu moet huilen of lachen. Na de film kom ik per ongeluk op de rode loper van een nieuwe Deense film terecht. De fotografen weten niet of ze foto's moeten nemen of niet. Eentje neemt het zekere voor het onzekere. In een boekenwinkeltje koop ik een postkaartje met een quote van Sylvia Plath. "I desire the things which will destroy me in the end"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten