Onlangs kocht ik in Rotterdam een klein leuk boekje met gevonden foto's van vrouwen in die in bomen klimmen. De Duitser Jochen Raib heeft jarenlang op rommelmarkten gezocht naar oude foto's van deze waaghalzen.
In bomen klimmen is risicovol. Je kan vallen en je kan jezelf verwonden. Ook is in een boom klimmen vaak makkelijker dan terug uit de boom klimmen. Zegt het iets over wat we verwachten van vrouwen? Willen we met het fotograferen juist bemoedigen of afraden om deze risico's te nemen?
Wat ik vooral het mooiste vind aan veel van de foto's (je ziet het niet bij ze allemaal) zijn de gezichten van de vrouwen. Deze gezichten tonen trots en onzekerheid/angst tegelijk. Ze poseren stoer voor de foto maar toch zie je ook vaak een hint van angst.
'Neem nu vlug die foto dat ik er terug uit kan komen!'
-FLITS-
De mooiste manier van verzamelen is het ontdekken van een nieuwe categorie - een verzamelobject dus dat voorheen nog niet bestond. De categorie 'mensen in bomen' was er n voor mij zo een, al jaren geleden. Wat een vreemde (en, toegegeven, ook enigszins zure) ervaring om te merken dat je tóch niet de enige was met deze bijzondere opmerkingsgave..!
BeantwoordenVerwijderenDit boekje, 'Women in Trees', verscheen op het moment dat ik juist bezig was mijn eigen collectie van soortgelijke beelden (het enige verschil is dat ook mannen en kinderen mogen meedoen bij mij) te verwerken tot een ruimtelijke installatie. Zie https://paulbogaers.com/the-forest-people-in-trees/
Je opmerking over de gezichten van de vrouwen is zeer juist, Wim; een ander fascinerend aspect vind ik de pose van veel van deze personen, die suggereert dat het doodnormaal is om op op deze wijze de tijd op boomtakken door te brengen. Alsof de menselijke soort nu eenmaal thuishoort in de bomen.
Vervolgens dringt het dan tot je door: wij kómen oorspronkelijk natuurlijk ook uit de bomen! Het is volstrekt natuurlijk en volkomen absurd tegelijk.