zaterdag 21 mei 2016

De schoonheid van het eten


Uit de film 'La vie d'Adèle' heb ik altijd vooral de scenes onthouden waarin Adèle aan het eten is. In deze scenes geeft ze zich meer en mooier bloot dan in de (te lange) expliciete seksscenes. De scene waar ze spaghetti eet wanneer ze de eerste keer de schoonouders ontmoet, is prachtig. Maar er zijn meerdere voorbeelden in de film te vinden.

Adèle (de actrice heet trouwens ook gewoon Adèle) lijkt in de scenes zo oprecht van eten te genieten. Een puber in een groeischeut. Haar konijnentandjes, hamsterwangetjes en opkrullende mondhoeken stralen ook deze naïviteit uit.

Hoe kun je als actrice -als je weet dat duizenden mensen de film gaan bekijken- zo oprecht onbeschoft eten? In de scenes waarin Adèle eet, vergeet je dat ze acteert. Het is in die scenes -nog meer dan in andere- dat ze je meesleurt in het verhaal.

Vandaag kwam ik op youtube bovenstaande deleted scene tegen. Een scene waarin ze heerlijk gulzig eet. 'Ga jij die gyros nog opeten? vraagt ze aan haar vriend, in het midden van het verliefd vertellen over haar nieuwe vlam. Alsof het eten boven de verliefdheid komt.

Ontroerend vind ik dat. Verdorie.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten