Ben Crabbé van blokken

Ik had me voorgenomen om vandaag hard te werken aan de tentoonstelling die ik in april heb in Borgerhout. Maar ik heb alleen domme ideeën over dwergen.

Klok

René vroeg waarom de klok een uur voor liep. Ik had ze al weken geleden moeten terugdraaien.
‘Ze moet hem zelf maar juist zetten.’ Ik zuchtend.
‘Wie?’ Gefronste wenkbrauwen.
‘Ex. Ze eist hem op. Ze zou haar spullen komen halen, maar stelt het elke week uit.’
‘Waarom zet jij hem niet gewoon goed?’
‘Ik ben het zo al gewoon.’

---

Een week later kwam ze toch. We maakten ruzie om de klok. We wisten niet meer wie hem eerst zag op de Hietalahti-rommelmarkt of wie de €1 betaalde, wel dat ik hem van Finland naar België zeulde. Ik liet haar kiezen tussen de klok en de groene stoel. Twee dingen die we beiden wouden. Ze koos de klok. Een lege plaats in het boekenrek.

---

Tussen de bezittingen van mijn overleden grootmoeder vond ik een klein wit klokje. Het liep juist. Ik zette het op de veel te grote leeggekomen plaats in mijn boekenrek. Hoewel kleiner, tikte dit klokje de tijd veel harder weg. Het tikte nadrukkelijk, alsof het je attent wou maken van alle tijd die we verspillen. Mijn nieuwe vriendin irriteerde zich hier zo hard aan, dat ze het klokje in de andere kamer zette. De batterijen als een hart uit een romp verwijderd.

---

Ik wou dat ik de tijd kon terugdraaien.