dinsdag 25 december 2018

Column Citta #16: Rozenverkoper

(CittA Kempen - 29 sept 2018)

geen gedicht


Geen gedicht

Maud Vanhauwaert, de stadsdichter van Antwerpen,
vergat haar cavia eens uit de zon te halen en vond hem
terug als ‘een zwart geblakerd stukje brood’
en schreef er toen een gedicht over

Merlijn Huntjens, de stadsdichter van Heerlen,
gooide zijn konijn Job, ‘ingepakt in tranen’
in het brandende haardvuur
en schreef er toen een gedicht over

Kira Wuck, Nederlands kampioen poetryslam,
combineerde de twee en vergat haar konijn in de zon
tot de kamer naar ‘verkoolde worst ging ruiken’
en schreef er toen een gedicht over

Ik, ex- stadsdichter van Turnhout,
zag ooit mijn cavia in de hals van een reiger verdwijnen
als een anaconda die een varken inslikt
En schreef er geen gedicht over

Ik wist toen al dat niet alles poëzie was
Ik slikte even, en ging verder met mijn leven

zondag 11 november 2018

Column CittA #15: Het lijkt Hollywood wel

(CittA Kempen - 22 sept 2018)

Mijn sentimentele reizen


Mijn verzameling 'Een sentimentele reis door Frankrijk en Italië' van Laurence Sterne.
- 1779. Nederlands. Verkocht als laatste deel van 'Tristram Shandy'.
- 1800. Engels. + letters to Eliza
- Datum onbekend. Vermoedelijk rond 1900. Engels.
- 1938. Engels. Penguin Illustrates classics. met houtsnedes van Gwen Raverat
- 1936. Engels. Met ingebonden etsen van Denis Tegetmeier. In casette.
- 2005. Nederlands. Salamander klassiek
- 1991. Nederlands. Grote Bellettrie serie.
- 2012. Nederlands. Speciale editie bij Volkrant in reeks Verboden boeken

woensdag 7 november 2018

Column CittA #14: Doorspoelen

(CittA Kempen - 15 sept 2018)

Frietjes


Column CittA #13: Hij mag gaan komen

(CittA Kempen - 8 sept 2018)

Berichten uit Longyearbyen, Spitsbergen




Volgends de informatie leven er op Spitsbergen evenveel ijsberen als mensen. Ik beeld me in dat iedereen zijn eigen ijsbeer heeft, zoals elke voetballer een kleine jongen heeft om samen het veld op te wandelen.

Je mag het dorp niet uit. Iedereen waarschuwt je voor ijsberen, maar terwijl ik angstig rondkijk, op zoek naar een grote bewegende witte vlek, word ik aangevallen door een stern, die vindt dat ik te dicht bij zijn nest kom. In een duikvlucht vliegt hij met zijn scherpe snavel op mijn hoofd af. Ik loop snel weg. Een joggende vrouw houdt een stuk drijfhout de hoogte in en vertelt dat ze dan de stok –en niet jou- aanvallen.

In de supermarkt, het postkantoor en de dienst voor toerisme zijn geweren en pistolen niet toegelaten. Ik controleer elke keer plichtsbewust of mijn broeksrits niet open staat.

In het dorp beklim ik een bergtop. Boven ligt een boek op je naam in te schrijven. Het blijkt dat ik de 1331ste lul ben die dat doet.


De dag later beklim ik met een gids een gletsjer in de buurt. In Turnhout is het die dag 35°C, maar ik wandel door een sneeuwstorm. De gids draagt een geweer en een 25 kilo zware rugzak vol veiligheidsmateriaal. Tijdens de wandeling zien we geen dieren, alleen dode rendieren.

De dag nadat ik vertrek, wordt op Spitsbergen een man aangevallen door een ijsbeer. Het doet me nadenken over het toerisme waar ik zelf ook een deel van uitmaak. Misschien moeten we heel Spitsbergen maar ontruimen en teruggeven aan de natuur.

Spitsbergen laat een diepe indruk op me na. Nooit heb ik zoiets bruut gezien. Zelfs in de zomer is het leven hier hard. Het is zo overweldigend dat je er stil van wordt.


Column CittA #12: Barentszburg

(Gepubliceerd in CittA Kempen - 1 sept 2018)

zaterdag 1 september 2018

Vinterhave

('Vinterhave' - lino op polaroid - 2018)

zaterdag 18 augustus 2018

The Patriot – Steven Seagal


The Patriot – Steven Seagal
Steven Seagal is een cowboy.
Steven Seagal redt een pony.
Steven Seagal woont vlakbij een huis vol extreemrechtse snodaards met foute plannen.
Steven Seagal en zijn dochter drinken thee van wilde bloemen.
Steven Seagal ziet hoe de extreemrechtse leider wordt gearresteerd.
Steven Seagal werkt als dokter in het dorp.
Steven Seagal ontdekt de eerste zieken met een besmettelijk virus.
Steven Seagal laat heel het dorp hermetisch afsluiten.
Steven Seagal ontdekt dat de extreemrechtse snodaards achter het virus zitten.
Steven Seagal verzorgt de zieken in het ziekenhuis.
Steven Seagal ent mensen in, wanneer het ziekenhuis wordt overvallen door de extreemrechtse snodaards.
Steven Seagal geeft de leider van de extreemrechtse snodaards een preek.
Steven Seagal ontsnapt met zijn dochter uit het ziekenhuis.
Steven Seagal zijn beste vriend vermoordt twee auto’s vol extreemrechtse snodaards.
Steven Seagal zijn beste vriend sterft.
Steven Seagal is verdrietig.
Steven Seagal rijdt met zijn dochter op paarden door de velden.
Steven Seagal en zijn dochter komen aan bij opa de indiaan.
Steven Seagal, zijn dochter en opa drinken thee van wilde bloemen.
Steven Seagal begrijpt niet waarom hij en zijn dochter niet ziek worden, maar wel besmet zijn.
Steven Seagal gaat naar een geheim labo van het leger in de bergen.
Steven Seagal probeert antigif te maken in het labo.
Steven Seagal drinkt thee van wilde bloemen met een soldaat.
Steven Seagal werkt verder terwijl de soldaten één voor één sterven.
Steven Seagal begint hopeloos te worden.
Steven Seagal vraagt zich af waarom één soldaat het wel overleeft.
Steven Seagal ontdekt dat het komt door de thee van wilde bloemen.
Steven Seagal gaat met zijn dochter naar huis.
Steven Seagal wordt overvallen in zijn huis door extreemrechtse snodaards.
Steven Seagal ontsnapt en doodt de extreemrechtse snodaards.
Steven Seagal laat de soldaten wilde bloemen plukken.
Steven Seagal laat de helikopters bloemblaadjes over het dorp uitstrooien.
Steven Seagal en zijn dochter en het dorp leven nog lang en gelukkig.

Munch vs. ......

Munch vs Morisot

Munch vs Renoir

Munch vs Seurat

Depressie

(Linosnede - 'Depressie' - 2018)

vrijdag 17 augustus 2018

Column CittA #11: Hema-ontbijt

(Gepubliceerd in  CittA Kempen 23-06-'18)

Haste

(Linosnede - 'Haste' - 2018)

Column CittA #10: Verstoppertje

(Gepubliceerd in CittA Kempen 16-06-'18)

donderdag 2 augustus 2018

Zieke Scandinavische meisjes

(Julius Exner - Grandmother pays the first visit to the little girl who has risen from her sickbed - 1867)

(Christen Dalsgaard - A Convalescent - 1870)
 
(Michael Ancher - the sick girl - 1882)

(Christian Krohg - The Sick girl -1881 - Nasjonalmuseet Oslo)

(Munch - The Sick Child -1885)

(Ejnar Nielsen - The Sick girl - 1896 -SMK Kopenhagen)


Je kan er in de Scandinavische musea haast niet naast kijken: de schilderijen van zieke meisjes. Vaak leden deze meisjes aan tuberculose, een ziekte die in de 19de eeuw in Scandinavië veel slachtoffers maakte. Ik zette zes van de meer bekendere werken op chronologische volgorde en zag hoe de hoop verdween.

In het oudste werk (Exner) zien we hoe het meisje aan de beterhand is. Ze is nog niet helemaal genezen, maar ze krijgt al bezoek en ze is het lichtvlekje in het schilderij. Het herstellende meisje op het schilderij van Dalsgaard ziet nog een beetje bleekjes, maar ze kan al terug een boek lezen, net zoals het meisje op het schilderij van Michael Ancher. De bloemen  naast het bed symboliseren hier het leven.

Bij de volgende drie werken, zie we de hoop smelten als sneeuw voor de zon. Bij Krohg zien we maar één bloem en die verliest zijn blaadjes. Dat belooft weinig goeds. Het gezicht van het meisje is zo zielig dat je haar bijna een genadeschot wilt geven. Het is zo indringend dat het haast eng wordt om naar te kijken.

Van 'The Sick Child' van Munch zijn veel versies. Soms met moeder, soms zonder. Ik heb gekozen voor een versie met de moeder omdat de wanhoop juist bij de moeder het meest naar voor komt. Moeders wenen niet in het bijzijn van hun ziek kind, ze houden zich sterk en wenen als het kind het niet hoort. Moeders geven hoop, maar op dit schilderij is het oordeel geveld en de uren van het meisje geteld.

Helemaal eng is het werk van Ejnar Nielsen, dat in het Statens Museum for Kunst mooi hangt naast dat andere indringende werk van hem: 'And in his eyes I saw Death'. Op bovenstaand werk zien we een meisje waarvan we enkel maar vermoeden dat ze nog leeft omdat ze haar ogen nog net open heeft. De kleurkeuze is die al van de grauwe aarde waarin ze spoedig zal verdwijnen. De magere aspergevingers die over het bed hangen zullen snel over haar buik gelegd worden de oogleden zullen zich helemaal sluiten.

Terug naar de chronologie. Begin 19de eeuw kende de Deense schilderkunst zijn gouden eeuw, deze had invloed op heel de Scandinavische kunst en toonde vooral de schoonheid van het landschap en geïdealiseerde taferelen. Stilaan kwamen er meer realistische schilderijen, er werden geen heldhaftige vissers meer geschilderd, maar rouwende vrouwen op de kust. Deze evolutie zien we ook in de zieke meisjes. Ze willen geen vertekend beeld meer geven, maar ze lijken eerder te waarschuwen voor het harde leven.

(To be Continued)

Column CittA #9: Haat-Liefde

 (Gepubliceerd in de speciale Turnhouteditie van CittA Kempen 09-06-'18)

donderdag 5 juli 2018

Opening Maurits Wouters en Marcel Dingemanse


(Onderstaande speech werd op 22 juni 2018 uitgesproken op de opening van de tentoonstelling 'Imagine the past' van Maurits Wouters en Marcel Dingemanse in Luycks gallery Tilburg.)
(één van de getoonde werken van Maurits Wouters)

Geacht publiek,

Ik voel me vereerd dat ik vandaag deze mooie tentoonstelling mag openen. Enkele jaren geleden introduceerde ik Maurits in Tilburg toen hij werkte aan zijn prachtig project rond het Bels lijntje. Het is mooi om te zien hoe hij hier nu in de Tilburgs meest gerespecteerde kunstgallerij hangt naast Marcel Dingemanse.

Ik zou mijn tekst vandaag graag willen beginnen met het uitleggen van de paradox van de geschiedenis.

Geschiedkundigen zijn bezig met het verzamelen van feiten en data, daarmee proberen ze een verhaal te reconstrueren. Maar het verleden leeft enkel in het heden en als de verzamelde feiten niet interessant genoeg zijn om ze te vertellen, dan is het werk van de geschiedkundige ook zinloos. De vertelling, het verhaal is belangrijker dan feiten, want als je de feiten niet tot leven kunt wekken in een verhaal of kunstwerk, dan zijn feiten gedoemd te verdwijnen.

Wat we vandaag zien op de tentoonstelling, zijn twee verschillende kunstenaars die met die geschiedkundige feiten aan de slag gaan om deze tot leven te wekken.

MauritsWouters maakte als eindwerk aan het RITS Brussel een film over het Bels lijntje, een treinspoor tussen Turhout en Tilburg dat in 1867 werd gebouwd, eens rendabel was, maar als snel de ambities niet kon waarmaken. Moderniseringen bleven uit en in 1973 reed de laatste trein. In 1989 werd het traject omgevormd tot fietspad.

Zijn vader werd geboren aan de spoorverbinding, maar het huis brandde af met alle foto’s en documenten. De geschiedkundige feiten werden vernield, maar ook Maurits weet dat het verhaal belangrijker is dan de feiten en dus ging hij zelf de feiten reconstrueren. Hij filmde zijn vader die beelden maakte van de plaats waar ooit het ouderlijk huis had gestaan en ging hiermee aan de slag om een verhaal te vertellen.

We kunnen heel de film dan ook bekijken als een angst voor geheugenverlies van de maker en bij uitbreiding zijn vader. Liever iets verkeerd herinneren dan fout herinneren. Als je geheugen je herinneringen mag vervormen, waarom zou je dat dan zelf niet mogen doen? Wederom is de vertelling belangrijker dan de geschiedkundige feiten in deze meerlaagse en soms anachronistische film. (Kijk hier de trailer)

De beelden die we vandaag te zien krijgen, zijn stills uit deze film. Beelden die een geschiedenis vertellen. Een verhaal dat wordt gemanipuleerd, beelden worden bewerkt, ander archiefmateriaal uit de familie wordt verweven tot nieuwe betekenissen. Resultaat zijn vaak surrealistische beelden die aanzetten tot nadenken en reflecteren over de geschiedenis en de waarheid. Heeft het treinspoor echt bestaan, of bestond het enkel in de verbeelding van de speelgoedkamer?
(Pinholefoto van Marcel Dingemanse)


Ook Marcel Dingemanse lijkt zich zeer bewust van de eerder vermelde paradox van de geschiedenis.

Een geschiedkundige zou de beste camera gebruiken die hij kan vinden om iets vast te leggen. Een camera met tientallen megapixels om elk detail haarscherp vast te leggen voor de eeuwigheid. Maar Marcel Dingemanse doet dit niet, hij gaat ook aan de slag met de geschiedenis, maar ook hij weet dat verhaal belangrijker is dan de geschiedkundige feiten en dat gedetailleerde foto’s zelden interessantere vertellingen opleveren dan beelden waar ook het toeval een belangrijke rol speelt.

Daarom Marcel Dingemanse gebruikt zelfgemaakte pinholecamera’s, camera’s zonder lens waarbij het beeld op de gevoelige plaat gespiegeld wordt vastgelegd door een klein gaatje. Pinholecamera’s zijn afgeleid van camera obscura een instrument dat reeds gebruikt werd door Caravaggio en Vermeer. Licht is vanzelfsprekend belangrijk maar ook de belichtingstijd en de ruimte zijn moeilijk te controleren waardoor ook het toeval een belangrijke factor wordt.

Door die oncontroleerbare factoren wordt ook het maken van de foto een verhaal. Het registreren is minstens even belangrijk dan dat wat vastgelegd wordt. Een subtiele wisselwerking tussen het vastleggen en dat wat vastgelegd wordt vormt een nieuw verhaal en zorgt dat er een vertelling ontstaat die het vastgelegde in leven houdt. De vertelling die belangrijker is dan de feiten.

Het werk van Marcel Dingemanse bevat een grote afstandelijkheid, maar is toch op een vreemde manier intiem. Dit zorgt voor intrigerende werken.

Ik hoop dat jullie even hard genieten van de tentoonstelling als ik toen ik de werken voor de eerste keer zag.

Wim Paeshuyse 22062018

Column CittA #8: Mei plasticvrij

(Gepubliceerd in CittA Kempen 02-06-'18)

Van vader op zoon

(rommelmarktvondsten)


Column CittA #7: Carestel

(Gepubliceerd in CittA Kempen 26-05-'18)

woensdag 23 mei 2018

Column CittA #6: Burn-out

(Gepubliceerd in CittA Kempen 19-05-'18)


maandag 21 mei 2018

Mooie woorden #1







In de zomer van 2017 maakte ik 50 posters met afscheurstrookjes met mooie woorden. Deze posters hingen in heel het land. Op Theater aan Zee, de Boekenbeurs, in de Mokkakapot, in De Academie, De Ranonkel en nog veel meer locaties.

Ondertussen is er ook een editie 2 en 3. Die post ik later nog wel eens. De posters is gemaakt in Chinese inkt en dan gekopieerd, later is elke poster op een andere manier met gele ecoline beschilderd.

Wil je zelf een poster dan kan ik de .pdf mailen. Stuur een bericht naar: wpaeshuy apenstaartje Hotmail punt com.

#mooiewoorden

woensdag 16 mei 2018

Hammershøi in woorden



- gebaseerd op 'interior' van Vilhelm Hammershøi.
- naar een idee van Marc van der Holst

maandag 14 mei 2018

Column CittA #5: Stookhout

(Column gepubliceerd in CittA Kempen, 12-05-'18)

woensdag 9 mei 2018

Out of Reach - Steven Seagal


Out of reach – Steven Seagal

Steven Seagal woont in een afgelegen blokhut in Alaska.
Steven Seagal heeft een dertienjarig penvriendinnetje in een Pools weeshuis.
Steven Seagal ontdekt dat er iets gebeurd is met zijn penvriendinnetje.
Steven Seagal reist naar Polen.
Steven Seagal komt aan in weeshuis.
Steven Seagal ontdekt geheime tekens van zijn penvriendinnetje.
Steven Seagal ontdekt dat mensensmokkelaars zijn penvriendinnetje hebben ontvoerd.
Steven Seagal wordt in zijn hotelkamer aangevallen door twee mannen.
Steven Seagal mept een man bewusteloos.
Steven Seagal gooit de andere man uit het hotelraam.
Steven Seagal vindt een verbrand meisjeslijk met zijn brieven naast.
Steven Seagal denkt dat het zijn penvriendinnetje is.
Steven Seagal is verdrietig.
Steven Seagal drinkt wodka met een knappe Poolse politieinspectrice.
Steven Seagal en de knappe inspectrice worden aangevallen door een gemaskerde man.
Steven Seagal ontdekt dat het lijk een ander meisje was.
Steven Seagal ontdekt dat zijn penvriendinnetje verkocht wordt in de Turkse Ambassade.
Steven Seagal gaat naar het bal in de Turkse Ambassade.
Steven Seagal ontdekt de geheime boodschap van zijn penvriendinnetje in de toastjes met kaviaar.
Steven Seagal heeft door dat het een valstrik is.
Steven Seagal lokt de mensensmokkelaars naar een bordeel.
Steven Seagal schiet tien mensensmokkelaars en het interieur van het bordeel kapot.
Steven Seagal ontmoet de mensensmokkelaarbaas.
Steven Seagal en de mensensmokkelaarbaas vechten zonder wapens.
Steven Seagal en de mensensmokkelaarbaas vinden allebei een zwaard.
Steven Seagal en de mensensmokkelaarbaas vechten met zwaarden.
Steven Seagal vermoordt de mensensmokkelaarbaas.
Steven Seagal ontmoet voor de eerste keer zijn penvriendinnetje in levende lijve.
Steven Seagal en zijn penvriendinnetje leven nog lang en gelukkig.

Portret door Bert Lezy

(Bert Lezy tekende tijdens de Kleine Hoogstraatse Revue me langs mijn beste kant)

Optreden Kleine revue Hoogstraten


Afgelopen weekend trad ik nog eens op. Ik was door Vitalski uitgenodigd om enkele verhaaltjes voor te lezen op de Kleine Hoogstraatse Revue in de mooie zaal Cecilia in Hoogstraten. Het was een topavond met een resem leuke acts, een beetje chaos, een snuifje onzin en veel humor.



Column CittA #4: De Gilden

(gepubliceerd in CittA Kempen, weekendbijlage van Gazet Van Antwerpen, 5 mei 2018)

dinsdag 1 mei 2018

1 Mei

(check mijn Paint-skills!)

Opruimen


Attack Force, de beste slechte film ooit



Vorig jaar keek ik op twee maanden tijd naar een twintigtal films met Steven Seagal. Ik had ze geleend en voor ik begon te kijken gerangschikt van slecht naar goed. Je vindt zo’n lijsten op het internet. Eerst zag ik de slechte om dan, bijna twee maanden later, de beste te zien (Nico, Out for Justice, Under siege …) Noem het een guilty pleasure. Na een vermoeiende dag is het altijd heerlijk om te zien. Vaak vind ik de slechtere films de beste.

Gisteren kreeg ik mijn handen op een dvd van ‘Attack force’, een latere film (2006) met Seagal. Dat belooft zelden iets goed. Het is een beetje met films van Seagal zoals met goede wijnen: hoe ouder hoe beter. Vol spanning stak ik de dvd in en begon te kijken. Wat meteen opviel was de stem van Seagal. Dat was niet zijn stem, maar een andere, lagere stem met meer intonatie en timbre. Wat is daar gebeurd?

Natuurlijk wist IMDB raad. Eerst werd de film ‘Harvest’ opgenomen, een science fictionfilm. Toen de film af was, bleek hij zo slecht te zijn dat ze besloten de film om te bouwen naar een film waar politieagenten onder leiding van Seagal een bende junkies en dealers moeten uitmoorden. Enkele scènes werden opnieuw gefilmd (soms zie je een twee verschillende decors in één scène)en meer dan de helft van Seagal zijn stem kreeg een voice-over met nieuwe tekst. ‘Attack Force’ was geboren.

Resultaat is een niet te volgen verhaal. Je weet nooit of het nu een zombie-, een politie-, een horror-, een science ficition- of een oorlogsfilm is (ze rijden op een bepaald moment met een heel leger in tanks). Verder lijken drie scenario’s door elkaar te lopen en al zijn de dialogen simpeler dan een gemiddelde discussie in de kleuterklas, toch is het vrij onmogelijk de plot te volgen.

Ik verwacht niet van een Seagal-film dat alles logisch is (eindgevechten worden altijd met de hand gevochten en niet met de wapens), maar in deze film is er vrijwel niets logisch. Waarom hebben ze een soort bajonetten aan hun handen? Waarom hebben ze geen voice-over gezocht wiens stem een beetje op die van Seagal lijkt? Waarom hebben ze die voice-over niet alles laten doen zodat er een beetje continuïteit in zou zitten? En vooral: hoe komt het dat die griet op het einde haar topje over haar tieten blijft hangen terwijl het helemaal kapotgesneden is?

De film speelt zich af in Parijs, maar is in Roemenië gefilmd. Om dat geloofwaardig te maken, krijg je een afbeelding van de Eiffeltoren te zien. De goedkope Roemeense acteurs hebben een Engelse voice-over gekregen en decors zijn vaak met piepschuim gemaakt.

In een Duitse recensie las ik: ‘Die Handlung ist Müll, die Action lau und die paar Szenen die funktionieren, kann man an einer Hand abzählen.’ Ik kan geen Duits, dus ik weet niet wat er staat, maar het klinkt grappig.

Vroeger ging ik wel eens naar een toneelgezelschap in Turnhout dat zo slecht was dat het weer grappig was. (Iemand reageerde tijdens een deurenkomedie op een actie die de andere acteur nog moest doen.) Attack force is mijn nieuwe lievelingsfilm. Het is de slechtste Seagal-film die ik ooit zag en juist daarom is hij zo goed. Kijken die handel. Het is het beste anderhalf uur dat je in je leven gaat verspillen. Ik heb me doodgeamuseerd.