(foto: Jackson Eaton)
Ze kon lachen op vier verschillende manieren,
maar dat wist ik toen nog niet, ik wist toen nog niets
van de liefde, het leven, het met mondjesmaat
voeden van kussen en schijfjes appel.
Lach voor lach leerde ik haar kennen,
slechts één voor één, laagje voor laagje,
kledingstukken
die ik traag losknoopte en ontdeed.
De eerste lach zag ik toen ik haar leerde kennen,
die verlegen ingetogen lach die zich wel strekte
maar net niet uitrekte. Ingehouden als een sporter
voor de spurt, klaar om toe te slaan.
Later, toen we ons hadden blootgegeven
kleedde ik ook haar mond uit, tot de spontane
tandenblootlach tevoorschijn kwam
wanneer ik een grapje maakte in de supermarkt
En dan die gelukzalige lach van toen ze daar lag,
mondhoeken die als haar teentjes opkrulden,
lippen tot lijntjes geperst,
een lach die alles samenspande en -vatte.
Tot slot, de gesloten lach, het geforceerd optrekken
met elkaar, in de herfst die net als de zon
nog even de schijn hoog hield
tot het winter werd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten