Artikel in Suiker

Vanaf vandaag te vinden in de Kempen: de nieuwe Suiker met een interview over het einde der tijden.

Lees hier alle stadsgedichten
Lees hier het artikel op Gazet van Turnhout

Traagkassa (Elä hättäile)

Ik heb altijd al een fascinatie gehad voor supermarkten. Mijn verzameling boodschappenlijstjes is daar één gevolg van, een ander gevolg is dat ik in andere landen altijd naar de supermarkt wil, ook als dat niet echt nodig is.

Sinds het begin van het ‘marktonderzoek’ is de supermarkt hard veranderd (het super-marktonderzoek dus). Sinds ‘wetenschappers’  hebben ontdekt dat je trager wandelt als je trage muziek hoort zijn ze in supermarkten alleen nog trage liedjes gaan spelen. Supermarkten willen dat je zo lang mogelijk in hun winkel blijft ronddwalen omdat je dan meer zou kopen. Niet enkel de muziek speelt daarin een rol maar ook een ‘gezellige inrichting’ en om de zoveel jaar alles eens op een andere plaats zetten zodat je weer moet gaan zoeken en alle gangen moet aflopen dragen hiertoe bij.

Supermarkten willen je dus alle gangen laten aflopen en je zoveel mogelijk etaleren. Supermarkten willen dat je op het ritme van trage muziek de rekken afloopt. Dat trage geldt echter niet voor één plaats in de supermarkt: de kassa. In tegenstelling tot de rekken wil de supermarkt dat je zo snel mogelijk door de kassa gaat. Je mag kiezen zolang je wil maar betalen moet je snel.

We hebben snelkassa’s (maximum 10 stuks), selfkassa’s en de selfscan. Bij deze laatst loop je in de winkel zelf rond met een scanner en scan je alles voor je het in je winkelkarretje legt. Hierdoor spaar je tijd uit en kun je je budget beter in het oog houden. Of dat is toch wat ze je willen laten geloven. De waarheid is natuurlijk dat de grootste drijfveer om dit te doen een besparing op personeelskosten is. Een besparing die vooral verdwijnt in de winst van de supermarkt en niet in prijsverlagingen.

De supermarkt is een etalage van het kapitalisme. Aan de hand van een supermarkt zou je veel informatie over de maatschappij waarin deze zich bevindt kunnen halen. Dat ze daar maar eens een onderzoek naar doen.

Eigenlijk is heel bovenstaand stuk een inleiding tot iets dat ik deze zomer in Finland zag. Een supermarkt bood daar in plaats van snelkassa’s een soort van ‘traagkassa’s’ aan. Aan deze kassa ging alles veel trager. Je mocht er een gesprekje doen met de kassierster, je kreeg tijd om al boodschappen rustig uit en in te laden zonder dat iemand je slechtgezind je aankeek omdat je zo traag ging. Tijdens het wachten kon je even gaan zitten op de daarvoor voorzien stoeltjes. Onthaasting op zijn best.

Natuurlijk probeert de supermarkt gewoon op een creatieve manier meer (vooral oudere) klanten te bereiken op die manier  en probeert zo zijn winst op te drijven. Maar als ik moet kiezen tussen een trage kassa of een selfscan, dan zal de keuze snel gemaakt zijn. Waar wachten de Belgische supermarkten nog op?

 

Maandagochtend

(foto: Dries Segers)

 

Een man schuurt zijn baard met een bankkaart
een hond met drie poten loopt voor mij
Ik heb je gekust maar weet niet meer waarom

Bored in Kotka

Deze zomer trok ik door Finland en verbleef ik ook twee nachten in Kotka, een boerengat in het zuid-oosten van Finland, niet ver van de Russische grens. Twee maanden later bezocht ik in Helmond, een boerengat in het zuid-oosten van Nederland, een tentoonstelling van de geweldige fotograaf Martin Parr. In zijn reeks 'Bored Couples' werd deze foto daar ook tentoongesteld, jawel, getrokken in Kotka en als je ooit in Kotka geweest bent weet je hoe veelzeggend de foto van Parr is.

Scootmobiel

De scootmobiel van de man
had dezelfde kleur
als die van zijn jas
zodat het leek
dat hij één geheel was

Iemand nam zijn benen
en plaatste vier wielen
Hop en klaar is kees
nu heeft hij enkel
wat drempelvrees

Interview

Onlangs werd ik geïnterviewd door iemand die voor school een 'kunstenaar' moest interviewen. De slotvraag van het interview was:
 
12) Heb je nog andere verborgen talenten waar mensen niet echt vanaf weten?

Waarop ik niets anders kon antwoorden dan: 'Ik kan heel goed een dinosaurus nadoen.'

 

Stadsgedicht 14: Ik mag je niet breken

Stadsgedicht bij de Beelden in het Stadspark - Turnhout in steen

Ik mag je niet breken

Het duurde lang voor ik wist
hoe eraan te beginnen, het marmer
de rots die jij je had gemaakt
volhardend in de mist

ik streelde je warmer
en zag een arm, een borst
een stuk waarin ik houwen kan
mijn hamer die slaat en zalft

ik mag je niet breken, bij elke slag
hol ik dieper, tot de nerven,
het broos geworden bloos
zichtbaar worden

ik slijp en sla en klief
de splinters vol vonken
terwijl jij me blijft smeken
maar ik mag je niet breken