Ik mag je niet breken
Het duurde lang voor ik wist
hoe eraan te beginnen, het marmer
de rots die jij je had gemaakt
volhardend in de mist
ik streelde je warmer
en zag een arm, een borst
een stuk waarin ik houwen kan
mijn hamer die slaat en zalft
ik mag je niet breken, bij elke slag
hol ik dieper, tot de nerven,
het broos geworden bloos
zichtbaar worden
ik slijp en sla en klief
de splinters vol vonken
terwijl jij me blijft smeken
maar ik mag je niet breken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten