op mijn rug
schuif ik de
mandharmonica
terug na jaren
wind door haren
liefde is een leugen
de geur van
haar mond teugen
in bussen vol stadsblues
schuif ik voorbij haar huis
er wachten honden achter
het wazige glas
ze heeft niet de minste clue
loop hier vandaan
hopend op een
kier in de deur
waar zij komt
uit een schijn
die ik hoog
probeer te houden
maar ik heb
enkel het gevoel
dat ik verdwijn
en dan postuum
nog slechts
zal rondlopen
in een skeletkostuum
Geen opmerkingen:
Een reactie posten